Nadulas kasi ako.. napaEMO

Last sunday naglalaba ako, through washing machine nakapaglinis pa ko ng room! ang dami ko kasing hinabol na oras kaya natambakan ako ng gawaing bahay! ayon sa malas ko.. nadulas ako habang nagsasampay! imagine.. nakita ko yung paa ko from air1 kaloka.. ang sakit sobra.. katangahan = sakit balakang + pasa + sugat = absent + lagnat! haaaay.. naiyak nga ko sa sakit eh! my brother said buti na lang daw hindi tumama yung ulo ko, kasi kung ganon ang nangyare walang makakaalam kasi sarado yung room ko sa taas, lakas pa ng sounds ko.. nung iniinda ko yung sakit naalala ko when i was young, ang simple ng buhay ko.. the only problem i have is nakakatamad tumambay! tatambay nalang kinakatamaran pa! paano, those were the times na hindi matanggap sa trabaho so madalas mapagalitan ni mudra, ang tendency tatambay para makaiwas sa talak ni inay! well salamat din sa mga talak na yun, eto ako.. thank God my marangal na trabaho plus business pa.. haaay.. nakakamiss rin ang mga panahong yun, tatambay para makasilay kay julius.. gagala para maaliw, nonomo para makalimot sa sermon ni inay habang umiiyak sa pagkabroken hearted tapos pagtatawan ang mga katangahan.. hehe! imagine, dinaanan namin ang mga panahong yun, i really treasure those days/moments in my life.. tapos eto ko ngayon.. ang hirap makakuha ng oras para tumambay, kulang na kulang ang oras ko ngayon pero kahit ganon.. masaya ko.. imaginin mo lang na naachive mo ang mga pangarap na akala mo hindi mo maabot, from being tambay na hindi makuha sa trabaho, ngayon nag oopisina na, blessed pa for having a small business.. naalala ko nun grade school sumasama ko magtinda ng puto para my extra money, summer job at high school to have extra income para nakabili ng mga gamit gusto ko, kung saan saang scholarship at discounted after i graduated secretarial hindi ako matanggap sa work, i feel so depressed akala ko wala ng mangyayare sa buhay ko, nag-house to house ako just to have work, kahit people around me used to say nag aral pa ko yun lang naman ang bagsak ko after that three times sales lady sa mall.. akala ko yun na yung linya ng work ko, but with God's help.. at 2006 i enter a new world in city hall, from office staff at VM office to an Office secretary at CBO.. hindi ko naisip na aabot ako rito, Thankful to be in this stage kahit na minsan nakakaramam ng pagod, masaya pa rin, naachive ko yung mga bagay na meron ako ngayon, lalo na yung mga bagay na dati wala kami, hindi namin kayang bilhin o kuhanin, ngayon, nagagawa na naming makuha.. masaya, masaya.. pati ang ma-gain ang respect ng mga taong dati bukod sa ni hindi ka lingunin, pinagtatawanan ka pa, ngayon nirerespeto ka at kinikilala.. pero hindi rin nawawala ang mga naninira at kung anu-ano ang sinasabi.. bilog lang naman ang mundo diba? kung angat sila noon, kami naman ngayon, pero hindi ibig sabihin non na umaangat kami, masama na kami, nung sila naman ang nasa taas hindi naman kami nagreklamo diba.. sana ganon din nila tanggapin ang mga ganong bagay... sabagay yun yata ang spice ng life.. ahh basta.. thankful ako with everything that I have.. kung dipa ko nahulog, hindi ko pa mamimiss ang buhay ko non, hehe.. ang mga kaibigang kasama ko sa kalokohan at hirap na yon.. lalo na ang pamilya ko na sumoporta talaga sakin lalo na ng iwan ako sa ere ng mga inakala kong kaibigan..

my unexpected bestfriend, my superfriend.. i still remember we just known each other as long time classmate without knowing we became closer and closer, we treasure each moment we shared without knowing that were worlds bestfriend, we only realized how grateful we are to each other when we parted ways.. and other people say were bestfried.. we shared everything in life.. we accept each others topak.. hehe.. i really miss her so much! When she got married.. i cried.. kasi akala its the end of our friendship pero hindi.. were still like who we are before..

nag-start yung friendship namin sa isang laruang cellphone na pareho kami, we known each other since we were young, malaki ang tanda ko sa kanya pero nagkasundo kami, marami ring pinagdaan ang friendship na meron kami bago pa kaming naging best of friendS, sya yung kasama ko in all the times na malungkot ako, nagsasalubong rin ang topak namin.. nagkakasakitan ng sobra pero kahit ganon, nakakabalik kami sa isat-isa.. minsan nga naiisip namin.. kami ang tunay na magshota.. hahaha.. sa dami ng masaya at malungkot na dinaanan namin.. mas mamimiss ko yung hilig namin kapag nagkukuwentuhan kami.. yung bumuo ng mga kwentong wlang kwenta pero nakakatawa.. hanggang sa yung iba naging totoo tulad ng 5 pesos load.. hehe! hanggang ngayon sa isa't isa parin kami naglalabas ng sama ng loob sa mundo.. ayun kame

ETO ANG MGA PARTE NG BUHAY KO NA HINDI NAGING MADALE.. PERO ETO RIN ANG MGA DINAAANAN KONG TINE-TREASURE KO.. KASAMA ANG MGA MAHAL KO SA BUHAY AT TUNAY NA MGA KAIBIGAN.. MARAME PA SILA.. KAYA LANG INAANTOK NA KO.. HAHAHA! IN MY NEXT MOMENT.. MAPO-POST KO RIN SILA.. GOD BLESS US